1940-1950 Cardiazolkuur – Cardiazol-shocktherapie
Schermer’s (1950) over de cardiazolkrampbehandeling)
Men spuit bij de patient gedurende ongeveer 10 weken tweemaal per week in een ader zoveel cardiazol of corvis, dat er een epileptisch toeval met volkomen bewusteloosheid volgt. Men begint emt 400 a 500 mgr. in te spuiten, en als er geen toeval volgt dan meer; dit inspuiten moet snel geschieden. Men legge de patient, nuchter, in een kamertje, en laat hem eerst urineren om onzindelijkheid te voorkomen. Met lette er op, dat de patient niets in de mond heeft.
Enkele seconden na de inspuiting treedt er het toeval reeds op; bij de tonische kramp gaat de mond open en nu houde men een stuk van dikke caoutchouc (soort rubber) slang of een rol gaas tussen de tanden om tongbeet te voorkomen. Na het toeval wordt de patient zo bleek als een dode, maar dit gaat spoedig weer voorbij. Na een paar uur kan de patient opstaan, maar hij blijft onder toezicht. Natuurlijk weet hij er niets van, dat hij een toeval gehad heeft; andere patienten mogen het niet zien; dan zouden ze het hem kunnen vertellen. ’t Is beter dat hij ’t niet weet, anders maakt hij zich soms angstig.
Havermans (1940) over de cardiazol-shock-behandeling (en insuline kuur): Tot voor kort waren de vooruitzichten voor den lijder aan schizophrenie zeer somber. Weliswaar traden soms overwachte en overklaarbare spontane genezingen op, maar meestal waren de zieken gedoemd om heel hun verder leven in een verpleeginrichting te slijten; de hebephreen met een bevroren glimlach hangend op banken en stoelen, de katatoon roerloos in zijn bed liggend en de paranoide schizophreen in onafgebroken tweespraak met stemmen binnen of buiten zich! Allereerst is door de zogenaamde arbeidstherapie hierin eenige verandering gebracht maar de groote vooruitgang op dit gebied dateert pas van enkele jaren terug, toen de veelbesproken insuline- en cardiazolkuur hun intrede in de psychiatrie deden.
Beide kuren hebben in medische kringen veel enthousiasme verwekt. En dit is begrijpelijk want hierin meende men deugdelijke methoden te bezitten om de meest gevreesde geestesziekte te kunnen bestrijden. De kuren zijn ook vrij gauw bekend geworden in leekenkringen. Echter is dit minder gewenscht, gelijk de ervaring trouwens heeft bewezen. Het is bijvoorbeeld voorgekomen dat familieleden van een reeds tien jaren verpleegden schizophreen, met aandrang vroegen om één der kuren alsnog op den zieke toe te passen.
En dat terwijl de ervaring heeft geleerd dat alleen zieken, die korter dan één jaar ziek zijn, een kans op herstel hebben. In een ander geval vroeg men om een ouden lijder aan dementia paralytica met “de nieuwe kuur” te behandelen! Door één en ander is in beide gevallen ook nog wrijving tusschen de geneesheer en familie ontstaan. (in Amerika moest zelfs officieel gewaarschuwd worden tegen de eenzijdige, reclame-achtige mededeelingen, die in de dagbladen zijn verschenen)
Welke beteekenis hebben nu de insuline- en cardiazolkuur?
Vooropgesteld moet worden dat beide kuren geenszins ongevaarlijk zijn. De toepassing ervan moet dan ook met denzelfden ernst beschouwd worden als het verrichten van een operatie. Ook moet opgemerkt worden, dat alleen succes wordt bereikt bij personen, die pas kort (minder dan één jaar, liefst nog korter) ziek zijn. Maar zelfs dan wordt niet altijd een blijvende of volledige genezing bereikt. In ieder geval is het zeer gewenscht, dat de schizophrenie tijdig herkend word opdat zoo vlug mogelijk een kuur kan worden toegepast.
De Cardiazolkuur dankt haar bestaan aan de bevinding dat Schizofrenen zelden lijden aan epilepsie, terwijl omgekeerd de toevallijder weinig schizofrenie krijgt. Sluiten deze ziekten elkaar misschien uit? Dr. Meduna uit Buda-pest, op deze overweging voortbouwend, heeft een middel gezocht om kunstmatig toevallen op te wekken, met de verwachting zoo de schizofrenie te kunnen verdrijven. Hij vond, dat Cardiazol (tot dusver bekend als een hart-stimulerend middel) bij snelle injectie in de bloedbaan een toeval, veel gelijkend op een epileptische toeval, doet ontstaan. Bij honderden schizofrenen is inmiddels de kuur toegepast en duizenden kunstmatige toevallen met stijve en schuddende krampen zijn opgewekt. Foto van stijfkramp, kromming lichaam Gewoonlijk wordt tweemaal per week een injectie gegeven.
En het resultaat? Sterfgevallen of andere ernstige complicaties komen weinig voor(1). En er zijn inderdaad frappante genezingen bereikt, maar toch zal niemand durven beweren, dat de cardiazolkuur een onfeilbaar geneesmiddel voor de schizophrenie is. Bij de groep van de katanonie worden nog de beste resultaten bereikt. Noch bij de insulinekuur, noch bij de cardiazolkuur mag de psychische behandeling achterwege worden gelaten. Het spreekt vanzelf, dat beide kuren in hiervoor ingerichte ziekehuizen of gestichten moeten worden toegepast. Het spreekt vanzelf, dat voor beide kuren de regel geld: hoe eerder behandeld, zooveel beter resultaat.
(1) Dit was niet waar. Er zijn gevallen beschreven waarbij patienten rug en ledematen braken door de enorme spanning die op de spieren kwam te staan tijdens de opgewekte krampen. Mede hierdoor raakte de electroshocktherapie snel populair. Die was toch een stuk minder wreed en de patienten waren ook niet meer zo bang voor de behandeling als voorheen. Bronnen: Beknopte psychiatrie voor sociaal werkenden, Dr. F.M. Havermans, Romen & Zonen, Roermond, 1940
Bron
- Schermer’s leerboek bij het verplegen van Krankzinnigen en zenuwzieken.
- Dr. B.Chr. Hamer en J.H. Haverkate Stichting Veldwijk, Ermelo, 1950.
Geef een reactie